Δεν έχει ακόμα κλείσει τα εννέα χρόνια της, αλλά έχει γνωρίσει τεράστια επιτυχία σε πολλές χώρες του κόσμου. Η Μπερέν Γιοκγιλντίζ, η τηλεοπτική Μελέκ ή Τουρνά, είναι ένα πολύ συμπαθητικό πλάσμα, το ίδιο αγαπητό στη ζωή της όσο και στην τηλεόραση. Πρόσφατα, μετά τη βράβευσή της στα βραβεία Χρυσές Πεταλούδες, μίλησε για την εμπειρία της από τη συμμετοχή της στο ANNE! Διαβάστε ένα απόσπασμα…
- Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
- Θα σας πω. Με διάλεξαν. Μετά σιγά - σιγά άρχισε να μου αρέσει…
- Σου αρέσει δηλαδή τώρα;
- Πολύυυυυυυυ!!!
- Έκανες μαθήματα υποκριτικής;
- Όχι, μάθαινα τα λόγια με τη μαμά μου και τους άλλους ηθοποιούς. Και βέβαια καταλάβαινα τι έπρεπε να κάνω.
- Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
- Να καθόμαστε με τη μαμά μου να βλέπουμε τηλεόραση και να παίζουμε.
- Ποιες σειρές είναι αγαπημένες σου;
- Το Kiraz Mevsimi και το Μπαχάρ. Η πιο αγαπημένη μου σειρά από όλες όμως ήταν το Λαλέ. Α, και το Σουλεϊμάν, ο Μεγαλοπρεπής.
- Πήρες βραβείο φέτος! Συγχαρητήρια!
- Ναι! Είμαι πολύ χαρούμενη. Αλλά την ίδια μέρα μου έσπασε. Έκλαψα πολύ, λυπήθηκα πολύ. Ακόμα και μετά από μέρες έκλαιγα. Το έριξε κατά λάθος με τον αγκώνα του ένας κύριος και έσπασε. Ευτυχώς μετά μου έφεραν άλλο!
- Το περίμενες πως θα βραβευτείς;
- Ναι, γιατί το έργο το έβλεπαν όλοι. Και έλεγαν πως παίζω καλά. Το γράφανε στα περιοδικά.
- Θέλεις να συνεχίσεις να είσαι ηθοποιός;
- Θα σας πω κάτι αστείο. Μάλλον θέλω να γίνω μια ποπ σταρ. Πάντα αυτό ονειρευόμουν. Ή να γίνω παιδίατρος, ή γυμνάστρια ή κολυμβήτρια. Η μαμά μου λέει ότι κολυμπάω πολύ καλά. Κάνω και ωραίες βουτιές, φτάνω στο βυθό. Μου αρέσει να είμαι ηθοποιός, αλλά δεν αποφάσισα ακόμα αν θα συνεχίσω και όταν μεγαλώσω.
- Τι έκανες στις σκηνές που έπρεπε να κλαις;
- Άκουγα ένα τραγούδι που με συγκινεί πολύ. Το Cennet Kokulum των Kayahan και İpek Acar. Όποτε το ακούω κλαίω. Και μετά γυρίζαμε τη σκηνή και έκλαιγα, αλλά εντάξει… έβαζα και λίγη σάλτσα στο κλάμα σαν ηθοποιός. Δηλαδή έκανα πως κλαίω παραπάνω.
- Γενικότερα πως ήσουν με τα γυρίσματα, Μπερέν;
- Κουραζόμουν λίγο, αλλά πρόσεχαν οι άλλοι να κουράζομαι όσο γίνεται λιγότερο.
- Ποια ήταν η αγαπημένη σου σκηνή και ποια σε ζόρισε πολύ;
- Η αγαπημένη μου ήταν αυτή στο σταθμό των λεωφορείων. Οι πιο δύσκολες ήταν οι σκηνές στο πρώτο και δεύτερο επεισόδιο.
- Το πρώτο το καταλαβαίνω. Σε βάλανε ακόμα και σε σακούλα σκουπιδιών…
- Ναι, αλλά δεν ήταν καθόλου βρώμικη, ήταν καθαρή. Και της είχαν ανοίξει και πολλές τρύπες στο πίσω μέρος για να μπορώ να αναπνέω. Και μου δώσανε ποπ-κορν και έτρωγα. Και ήταν δίπλα και η κυρíα Ντιλέκ, η ψυχολόγος της παραγωγής.
- Έτρωγες ποπ κορν; Εμείς που βλέπαμε τη σκηνή κλαίγαμε και εσύ έτρωγες ποπ- κορν!
- Ναι, την ώρα που κλαψούριζα υποτίθεται μέσα στη σακούλα, εγώ τα έτρωγα κρυφά. Μετά όταν ανοίξανε τη σακούλα, εγώ τα κράτησα στο στόμα μου και σταμάτησα να μασάω για να μη φανεί.
- Τι κάνατε στο γύρισμα με την ψυχολόγο;
- Περνούσαμε ωραία, όπως με τους φίλους μου. Με βοηθούσε και αυτή στις σκηνές που έπρεπε να κλαίω.
- Ποιος σε βοηθούσε να θυμάσαι τα λόγια σου;
- Η μαμά μου. Μαζί προβάραμε τις σκηνές. Δε δυσκολεύτηκα. Πολύ εύκολο.
- Πέρα από τις σκηνές που συγκινείσαι υπήρχαν και κάποιες που έκλαιγες σπαρακτικά. Πώς τα κατάφερνες;
- Όλοι αυτό με ρωτάνε. Σκεφτόμουν άσχημα πράγματα, όπως ότι κάτι έπαθε η μαμά μου. Έτσι έκλαιγα.
-Eίχες φοβερές ηθοποιούς πλάι σου. Vahide Perçin, Cansu Dere, Gonca Vuslateri, όλες τους μεγάλα ονόματα. Θέλω να μου πεις γι’ αυτές...
- Η Cansu είναι πολύ ευγενική. Και η Vahide το ίδιο και συνεχώς μου μάθαινε πράγματα. "Μπορείς να το κάνεις έτσι", "Θα ήθελες να το δοκιμάσουμε;" έλεγε και με βοηθούσε. Εγώ λατρεύω την Gonca και τον Berkay, που έκαναν τη μαμά και τον πατριό μου.
- Η Gonca Vuslateri σε συνέντευξή της στην τηλεόραση είπε εξαιρετικά πράγματα για σένα.
- Την είδα τη συνέντευξη και ο μπαμπάς διάβασε και άλλη μία δική της, που πάλι έλεγε καλά πράγματα για μένα.
- Ο Berkay σου φερόταν χάλια. Πώς γίνεται να τον αγαπάς;
- Για το έργο καλέ! Στο διάλλειμμα παίζαμε και όποιος κέρδιζε είχε δικαίωμα να γαργαλήσει τον άλλο μέχρι θανάτου!